Informacje

Temperatura parownika powinna być możliwie niska ale niższa od 0 stopni Celsjusza. Ze względu na duży wydatek sprężarek i zmienne warunki otoczenia trzeba było zastosować zabezpieczenie pracy parownika. Bez tego zabezpieczenia parownik mógłby osiągać zbyt niskie temperatury w konsekwencji czego woda na parowniku zamarzłaby i przepływ powietrza przez parownik byłby niemożliwy.

rys. Zamontowany na zasobniku czujnik regulujący pracę parownika. Wyłącza sprężarkę gdy ciśnienie osiąga minimalną wartość. Włącza ponownie gdy ciśnienie wzrasta.
W układach z zaworem rozprężnym temperatura parownika jest sterowana automatycznie przez zawór rozprężny. Reguluje on przepływ czynnika chłodniczego przez parownik tak aby na wyjściu z parownika była możliwie stała temperatura. Taki sposób regulacji jest realizowany dzięki pobieraniu informacji o temperaturze na wyjściu parownika.

W układach z dyszą dławiącą element rozprężny ma stały przepływ. Nie ma on regulacji przepływu. W związku z tym należało zastosować w tych układach inny sposób regulacji pracy parownika. Za parownikiem zamontowano czujnik ciśnienia. Czujnik ten zastępuje element czuły zaworu rozprężnego. Regulacja następuje przez włączenie i wyłączenie sprężarki. Gdy uruchomiona zostaje klimatyzacja sprężarka zasysa czynnik chłodniczy z parownika. Dysza dławiąca pozwala przepłynąć niewielkiej ilości czynnika w konsekwencji czego ciśnienie między dyszą dławiącą a sprężarką obniża się. Im niższe jest ciśnienie tym jest niższa temperatura odparowania czynnika chłodniczego. Czujnik sterujący pracą parownika, znajdujący się za parownikiem, odczytuje zbyt niskie ciśnienie i wyłącza sprężarkę. Pracująca dmuchawa dostarcza ciepłe powietrze na parownik. Znajdujący się w parowniku czynnik odparowuje. Dalsze pobieranie ciepła prowadzi do wzrostu temperatury a wraz z nią ciśnienia. Przekroczenie granicy zadziałania czujnika uruchomi sprężarkę. Pracująca sprężarka wymieni nasycony ciepłem czynnik na nowy. Napływ do parownika świeżego czynnika powoduje spadek ciśnienia a więc wyłączenie sprężarki. Zasobnik znajdujący się przed sprężarką równoważy stan czynnika i ciśnienia. W taki sposób sterowana jest praca parownika w układach z dyszą dławiącą. Uszkodzony czujnik nie pozwoli włączyć sprężarki.

W parowniku wzrasta temperatura a co za tym idzie ciśnienie. Wzrost ciśnienia poza granicę czujnika uruchomi sprężarkę. Pracująca sprężarka powoduje wymianę nasyconego ciepłem czynnika na nowy. Napływ świeżego czynnika powoduje spadek temperatury i ciśnienia. W konsekwencji wyłączenie sprężarki. W taki sposób sterowana jest praca parownika w układach z dyszą dławiącą. Uszkodzony czujnik nie pozwoli włączyć sprężarki.

Rys. Zmiany ciśnień wywołane włączaniem i wyłączaniem sprężarki w układzie z dyszą dławiącą. Bassa Pressione – wykres niskiego ciśnienia, Alta Pressione – wykres wysokiego ciśnienia.

Czujnik za parownikiem jest stycznikiem ciśnienia. Kontrolujemy go jak poprzednio omawiane przy zabezpieczeniu układu i pracy wentylatorów styczniki ciśnienia.

Do sterowania pracą parownika dodano jeszcze zabezpieczenie przed zamarzaniem. Zamontowano czujniki termostatyczne lub elektryczne zabezpieczenia. Ich zadaniem jest wyłączenie sprężarki, gdy temperatura parownika zbliża się do 0^oC. Gdy układ klimatyzacji posiada sterownik informacja o temperaturze parownika trafia do sterownika. To on w razie potrzeby wyłącza sprężarkę. Trzeba testerem elektroniki kontrolować czy sterownik klimatyzacji nie zanotował błędu czujnika temperatury parownika nazywanego czasem „czujnikiem szronienia”. W blokach parametrów skontrolować należy wskazania tego czujnika i porównać z rzeczywistością.

Autor mgr. inż Jarosław Pieniek